قمر
قمر یا ماه در ستاره‌شناسی به جسمی آسمانی گفته میشود که گرد جسم آسمانی بزرگ‌تری (سیاره) بگردد. تقریباً تمام قمرهای منظومه ی شمسی از کوچکترین سیاره ی منظومه ی شمسی یعنی، عطارد کوچکتر هستند اما دو قمر در منظومه ی شمسی وجود دارد که از عطارد نیز بزرگتر هستند.
در بین سیارات منظومه ی شمسی فقط عطارد و زهره یعنی دو سیاره ی اول قمر ندارند ماه تنها قمر زمین است. جزء بزرگترین قمرهای منظومه ی شمسی به حساب می آید. تعداد قمرهای منظومه ی هیچ گاه عدد مشخصی نبوده زیرا با جست و جوی بیشتر اقمار بیشتری برای سیاراتی همچون مشتری و زحل یافت میشود. گانیمد با شعاع ۲۶۴۰ کیلومتر، بزرگترین قمر منظومه ی شمسی است.
آیا یک قمر می‌تواند برای خود قمری داشته باشد؟
چنین چیزی در منظومه شمسی وجود ندارد، اما امکان اینکه یک قمر به دور قمر دیگری گردش کند، وجود دارد. با این حال، نیروهای گرانشی نوسانی که از جانب سیاره و قمر مادر اعمال میشود، در درازمدت باعث ناپایداری مدار خواهد شد. در مقیاس‌های به اندازه کافی بزرگ، قمر یک قمر می‌تواند میلیون‌ها سال دوام آورد. برخی از خرده سیارک‌های منظومه شمسی قمر دارند. نمونه معروف این خرده سیارک‌ها آیدا و قمر آن داکتایل است. همچنین در طول پنجاه سال گذشته، ماه زمین نیز به دفعات صاحب اقمار کوتاه عمری شده است که اغلب آنها ترکیبات آهنی داشتند.
منابع : المپیاد نجوم و اختر فیزیک، قمر