ستاره
ستاره گوی پرنور و بسیار داغی از پلاسما است که انسجام خود را توسط نیروی گرانش حفظ می کند. نزدیک ترین ستاره به زمین خورشید است. سایر ستارگان که در شب از روی زمین قابل دیدن هستند، به دلیل فاصله بسیار دورشان به شکل نقاطی ثابت و روشن دیده می‌شوند. در طول تاریخ، ستاره‌های برجسته تر، تحت گروه هایی به نام صورت‌ها و صورت‌واره‌های فلکی، گروه‌بندی شده‌اند و روشن‌ترین ستارگان نیز نام‌‌گذاری شده‌اند.کاتالوگ گسترده‌ای از ستارگان توسط اخترشناسان گردآوری شده‌است.
زندگی یک ستاره از رمبش گرانشی یک سحابی گازی آغاز می‌شود که عمدتا شامل هیدروژن به همراه هلیم و کمی از عناصر دیگر است. وقتی که چگالی هسته ستاره به اندازه کافی می‌رسد، هیدروژن در فرایندی پایدار توسط همجوشی هسته‌ای به هلیم تبدیل شده و انرژی فراوانی آزاد می‌شود. سایر قسمتهای داخلی ستاره این انرژی را از طریق فرآیندهای تابش و همرفت به بیرون انتقال می‌دهند. فشار داخلی ستاره از فروریختن آن براثر نیروی گرانشی خودش جلوگیری می‌کند. وقتی که سوخت هیدروژن ستاره به پایان می‌رسد، اگر جرم ستاره حداقل ۰.۴ بار از خورشید بزرگتر باشد، منبسط شده و تبدیل به غول سرخ می‌گردد. پس از آن ستاره به مرحله تباهیدگی رسیده و بخشی از جرم خود را در فضا دفع می‌کند که بعدها در تشکیل ستارگان نسل جدیدتر با عناصر سنگین‌تر به کار می‌رود و هسته ستاره هم به بقایای ستاره‌ای تبدیل می‌شود که ممکن است کوتوله سفید، ستاره نوترونی و یا در صورت کافی بودن جرم سیاهچاله باشد.
فواصل میان ستاره ها بسی بیشتر از فواصل میان سیارات است. حتی نزدیکترین ستاره به خورشید در فاصله ۲۷۰،۰۰۰ واحد نجومی است. با استفاده از مقیاس پیشین (که در آن یک متر به جای یک واحد نجومی یا ۱۵ میلیون کیلومتر گرفته شد) نزدیک ترین ستاره به خورشید در فاصله دویست و هفتاد کیلومتری خواهد بود.
| کلاس | دما | ستاره نمونه |
| O | ۳۳۰۰۰K یا بیشتر | زتا مارافسای |
| B | ۳۰۰۰۰K–۱۰۵۰۰ | پای شکارچی |
| A | ۱۰۰۰۰K–۷۵۰۰ | کرکس پرنده |
| F | ۷۲۰۰K–۶۰۰۰ | شعرای شامی |
| G | ۶۰۰۰K–۵۵۰۰ | خورشید |
| K | ۵۲۵۰K–۴۰۰۰ | اپسیلون هندی |
| M | ۳۸۵۰K–۲۶۰۰ | پروکسیما قنطورس |
ستارگان بر اساس رنگ (که ناشی از دمای سطحی است.) به دسته‌های O, B, A, F, G, K, M تقسیم می‌شوند.
منابع : نجوم به زبان ساده، ستاره