رمبش گرانشی

به فروریختن یک جسم به درون بر اثر گرانش خودش گفته می شود. در هر جسم پایداری این نیروی گرانش با فشار داخلی جسم در تعادل است.

اگر نیروی گرانش به سمت داخل از برآیند تمام نیروهای به سمت خارج بیشتر شود، این تعادل از بین می رود و رمبشی اتفاق می افتد تا زمانی که فشار داخلی بیشتر از نیروی گرانشی شود و تعادل دواره بر قرار شود.

از آنجایی که معمولاً گرانش نسبت به نیروهای دیگر ضعیف شمرده می شود، رمبش گرانشی تنها برای اجسام بسیار پرجرم و یا مجموعه های پرجرم از اجسام رخ می دهد. برای نمونه می توان به ستاره ها (شامل ستارگان رمبش کرده مانند ابرنواختر، ستاره های نوترونی و سیاهچاله ها) و یا مجموعه های بزرگ ستاره ها مانند خوشه های ستاره‌ای کروی و کهکشان ها اشاره نمود.

در ستاره ‌ها فشار ناشی از گرمای تولید شده توسط واکنش هسته‌ای درون ستاره عامل مقابله با رمبش می‌باشد.به این حالت تعادل هیدرواستاتیک می‌گویند.در هنگام اتمام واکنش گرمازا در ستاره در انتهای عمر آن فشار که عامل مقابله با رمبش است برداشته می‌شود و ستاره دچار رمبش می‌شود.